Det var ingen bilar i Austgulfjorden før min lastebil vart vinsja på land på Oppdalsøyra då krigen slutta i 1945. Alle der inne hadde hest. I møte med køyredoninga som nå kom til fjorden oppsto det ikkje så lite problem på bygdeveien. 

Hestane kunne kjenne bensin-lukta på lang avstand når bilen var underveis. Då måtte eigaren kome seg fram for hesten sin og halde fast i beslet for å roe den ned. Eg let så bilen sige roleg nærare, parkerte og slo av motoren. Så fekk hesten lukte på dette nye "vesenet" som var kome på veien. 

Etter nokre månader hadde heldigvis "fjordingen" vorte fortruleg med Forden som "brumma" seg inn og ut etter Austgulfjorden. 

Med lastebilen fekk eg eit kommunalt oppdrag, - å køyre grus på veiane langs fjorden. Frå Sandalsnes forbi Oppdalsøyra og innover til Austgulen med ein sidevei til Hauge var det i alt 13 km. Når kvart billass grus dekka 12 til 15 meter så vart det tusentals turar fram og attende. 
Som sjåfør fekk eg i alle fall god trening, både med køyringa og ikkje minst med å få snu bilen på dei små utspringa på veien. 

Litt trim vart også innlagt på turane - for det var ikkje mindre enn 8 grindar over vegen mellom Oppdalsøyra - Austgulen og Hauge. 

Alle dei som var med på dette kommunale oppdraget, var trivelege karar, og for meg var dette arbeidet givande. Noko heilt anna enn å vere diskenspringar og styre med varekjøp og salg. 

Lastebilen måtte sjølvsagt ha service, - og då måtte ein ut av fjorden. I staden for å ta rutebåten, - fann eg ut at å frakte bilen til Fonnes og så køyre Strilelandet til byen ville vere like bra og meir spennande. Henrik Haveland vart kontakta og turen med skøyta "Havblink" vart planlagt omgåande. Det vart berre denne eine turen over Fensfjorden til Fonnes, noko som teksten ved bilde av bilen på rekka til "Havblink" fortel grunnen til. 

Etter rådslaging om vi skulle snu eller fortsette, - valde vi å gå vidare. Eg måtte sitte i førarhuset og tråkke hardt på bremsane når skøyta la seg over. Bildøra var open slik at om bilen byrja å skli på plankane kunne eg hoppe ut på dekk. Vi kom fram -og takk for det. 

Fraktebåten "Vatløy" var sterkt engasjert i vedtransporten frå Austgulen til Bergen. 

Inne i Austguldalen var det felt hundretals mål og alt skulle transporterast ned til brygga i Austgulen for vidare sending med frakteskøyter. Det var helst Søreide-båtane som hadde denne fraktinga av veden til Bergen. 

Austgulvatnet fraus lett til om vinteren, - og eit år rekna mine oppdragsgivarar ut at isen måtte være sterk nok til å køyre med bil og vedlast og såleis lette transporten betrakteleg. Eg hadde tillit til dei trauste gardbrukarane, - sjøl om dei ikkje hadde hatt med bil og slikt å gjere tidlegare. 

Vi sette i gong, - og var samde om at hvis isen byrja å laga lydar, slå sprekker, så skulle eg ta eit langt sprang ut av førarhuset og komme over på trygg is. 

Det gjekk heldigvis bra, all veden kom fram til brygga, vart tippa om bord i skøytene som med sine taktfaste dunk segla ut fjorden med kurs for Bergen.